Verenigde Staten

13 September t/m 19 Oktober 2002

Op deze en vorige pagina's vindt je een verslag van onze vijfweekse reis die we hebben gemaakt naar Dallas en San Francisco en vervolgens met een camper langs een aantal parken in het zuidwesten van de Verenigde Staten om te eindigen in Las Vegas. Omdat het verslag te lang is voor één pagina is het over meerdere pagina's verdeeld. Op deze pagina vindt je het vierde en laatste deel.

Mesa Verde National Park

Rond een uur of negen zijn we opgestaan. Buiten was het nog wat frisjes, het heeft vannacht nog licht gevroren, maar de blauwe lucht en de zon voorspelde veel goeds voor de rest van de dag. Na het ontbijt zijn we vertrokken naar Mesa Verde. Vanaf de camping ga je via een bochtige weg de berg op naar het visitor center. Daar hebben we kaartjes gekocht voor de rondleiding door Balcony House om elf uur en voor Cliff Palace om half één. De kaartjes waren $2,25 per persoon. Dit ging per bezoeker, Ciska was nu eens niet gratis. Wetherill Mesa was al gesloten, dus daar kunnen we niet meer heen, het is al te laat in het seizoen. Onze eerste bestemming was dus Balcony House. We waren er ruim op tijd en moesten nog even wachten. Om 11 uur gingen we met een ranger op pad. Voordat we vertrokken vertelde hij iets over de route die we moesten gaan om er te komen. Het begon met een vrij steile, gewone stalen trap omlaag. Daarna een goed begaanbaar geasfalteerd pad en vervolgens weer langs een steile houten ladder omhoog. Deze laatste vormde voor Ciska geen enkel probleem, ze ging erbij omhoog alsof ze dagelijks dergelijke ladders beklimt. Bovenaan deze ladder kwamen we in Balcony House. Balcony House is onder een overhangende rots gebouwd, op 600 voet (180 m) boven de canyon. Het bevat zo'n 35 tot 40 kamers waar destijds (± 1200 n.Chr.) zo'n 40 tot 50 mensen moeten hebben gewoond. Zoals de meeste rotswoningen in Mesa Verde is het slechts voor zo'n 75 tot 100 jaar bewoond geweest. De gebouwen worden door de National Park Service niet gerestaureerd, ze zorgen er alleen voor dat het geheel niet verder vervalt. Alleen bepaalde delen zijn gerestaureerd zoals de muur langs de afgrond. Hierdoor zijn nog veel van de stenen, cement en stucwerk origineel. De ranger vroeg zich echter wel af hoelang ze Balcony House nog kunnen openhouden voor het publiek. Omdat het geheel in rotsen van zandsteen is gebouwd bestaat het gevaar dat op een bepaald moment, door erosie, delen van de overhangende rots afvallen en gevaar voor de bezoekers kunnen opleveren. Of, als het grote stukken rots zijn, de gebouwen kunnen verpletteren. Dit laatste is in de afgelopen eeuwen al op diverse plaatsen gebeurd. De belangrijkste plaatsen in een Anasazi gemeenschap als Balcony House zijn de zgn. kivas (in de taal van de Hopi indianen betekent kiva 'ceremonie ruimte').

Een kiva is een verdiepte ronde ruimte met daarop een dak gemaakt van houten balken besmeerd met klei etc. Het dak zat op dezelfde hoogte als de normale werkvloer. In het midden van het dak zat een gat dat diende als schoorsteen en waarin ook een ladder stond om in en uit de kiva te kunnen klimmen. Onderstaande tekeningen geven een boven aanzicht en dwarsdoorsnede weer van een kiva.

Door het brandende vuur en de opstijgende warme lucht werd via de ventilatieschacht verse lucht aangezogen. De deflector zorgde er voor dat deze verse lucht niet het vuur beïnvloedde, maar door de ruimte werd verspreid. De sipapu was een eenvoudig gat in de grond dat symboliek staat voor de binnenkomst in deze wereld. De oude indianen geloofden dat er vier werelden waren en dat, wanneer het hen slecht verging in het leven, er een gat ontstond waardoor je wedergeboren kon worden in de volgende wereld. De eerste drie werelden waren de onderwereld en de vierde wereld was als een soort hemel, daar was alles goed. De kivas zijn door de indianen destijds gebruikt voor allerlei ceremonies, maar ook voor sociale ontmoetingen en als slaapruimte. Ze hebben er bijvoorbeeld gebeden voor regen, goede oogsten of voor een goede jacht. Wellicht zijn er ook genezingsrituelen uitgevoerd als er iemand binnen de gemeenschap ziek was geworden.
De watervoorziening in Balcony House was een sijpelbron (wat is een beter woord voor 'seepthrough spring'?). Dit is een bron die ontstaat doordat regen- en smeltwater door de zachte zandsteen sijpelt. Als het water dan een hardere steenlaag tegenkomt sijpelt het water door de zachte steen naar buiten. Het verlaten van Balcony House ging al even spectaculair als het betreden ervan. Eerst moest je door twee ongeveer één meter lange tunnels kruipen. De doorsnede van de tunnels is ongeveer 50 cm breed en 90 cm hoog. Waarbij de tweede iets kleiner is dan de eerste. Eén tamelijk dikke man kwam vast te zitten in de tweede tunnel. Met wat duw en trekwerk is hij er toch weer uitgekomen. Voor Ciska waren deze tunnels echter een eitje. Daarna moesten we via een paar houten ladders en een stenen trap met ongelijke, smalle treden weer omhoog. Het was inmiddels al na twaalven en we zijn met de camper naar Cliff Palace gereden voor onze volgende tour. Ook hier moesten we eerst langs wat smalle trappen omlaag. Voordat we het complex vervolgens ingingen heeft de begeleidende ranger eerst iets verteld over de historie van het Cliff Palace. Het Cliff Palace is een stuk groter dan Balcony House. Het bevat 217 kamers en 23 kivas en het gaf onderdak aan ongeveer 250 mensen. Er was echter geen stromend water zoals in Balcony House, dat moesten ze beneden in de vallei gaan halen. Het Cliff Palace is over diverse generaties gebouwd. Dit blijkt uit de diverse bouwstijlen en ook uit de vakmanschap van de werklieden. Op sommige plaatsen zie je dat de stenen mooi hoekig zijn en netjes gemetseld, op andere plaatsen zijn de stenen slordiger van vorm en ook minder netjes gemetseld. Het verlaten van het Cliff Palace ging via een aantal steile stenen trappen en houten ladders. Vanaf het Cliff Palace zijn we naar het Spruce Tree Terrace gegaan om wat te eten en vervolgens het museum bekeken. Ook in dit museum was weer een speciale kinder afdeling waar kinderen van alles mochten aanraken. Van het museum zijn we afgedaald naar het Spruce Tree House. Ook weer zo'n klif nederzetting. Deze is gebouwd tussen 1200 en 1276 n.Chr. en heeft ongeveer 114 kamers en 8 kivas. Een aantal ervan zijn hier nog voorzien van een dak en er is er één waar je als toerist ook in mag. Nadat we weer omhoog waren gelopen zijn we naar de Farview Ruins gereden. Dit zijn de oude woningen van de indianen van voordat ze naar de klif nederzettingen verhuisden. Hier hebben we een tijdje rondgelopen en we zijn vervolgens terug gereden naar de camping. Het is vandaag een bijzonder boeiende en interessante dag geweest.

Van Mesa Verde via Four Corners naar Monument Valley

De volgende dag zijn we na het ontbijt weer vertrokken. Als eerste zijn we naar Cortez gereden om te tanken. De benzine was hier goedkoop, slechts $1,49 per gallon, maar er moest wel ruim 45 gallon in (180 liter!). Via Hwy 160 zijn we naar vervolgens naar Four Corners gereden. Dit is het enige 4 statenpunt in de VS. De staten Arizona, Colorado, New Mexico en Utah hebben hier een gezamenlijke grens. Je moet er zelf nog toegangsgeld voor betalen om het te zien. De gebruikelijk video- en foto-opnamen gemaakt en vervolgens langs de vele souvenierstalletje gewandeld. Er zitten hier hoofdzakelijk indianen hun koopwaar te verhandelen. Heel veel armbandjes en kettinkjes, maar ook potten, pijl en boog etc. We hebben er wat souveniers gekocht. Nadat we het hier wel weer hadden gezien zijn we naar het plaatsje Bluff gereden. Hier hebben we geluncht bij het 'Twin Rocks Café'. Er waren daar ook internet PC's, dus hadden we weer de mogelijkheid om onze website te uploaden en email te lezen. Helaas kon er één plaatje voor de website niet worden ge-upload. De file kon niet worden gelezen van de floppy. Na een heerlijke lunch zijn we doorgereden naar Monument Valley. De machtige rotsen konden we al van verre zien, deze beroemde rotsen zijn het decor geweest voor menige film en commercial. We zijn naar een camping in Monument Valley gegaan. Volgens het Woodalls campingboek heeft het namelijk een speeltuin en een overdekt zwembad en is er een wasserette. Verder organiseren ze ook tours door Monument Valley. Dat hebben we ook direct besproken voor morgen. Nadat we ons hadden geïnstalleerd op de camping zijn we met z'n 3-en naar het zwembad gegaan. Daar hebben we meer dan een uur in gelegen. 's Avonds was er een diavoorstelling over Monument Valley bij het hotel waar de camping ook bij hoort, deze is ongeveer 1 mijl bij de camping vandaan. Er rijdt een gratis shuttlebusje tussen de camping en het hotel, de voorstelling is ieder uur en wij gaan naar die van zeven uur. Voor de voorstelling nog even door het bijbehorende museumpje gelopen. Hier staat onder andere een maquette van Monument Valley waarin aangegeven staat welke films waar zijn opgenomen. De diavoorstelling ging over het ontstaan van Monument Valley met beelden van 's ochtend vroeg tot 's avonds. De diavoorstelling was niet veel bijzonders om eerlijk te zijn. Tijdens de voorstelling zat Ciska steeds te klagen dat ze zo'n jeuk had en Hilleke moest steeds aan haar voeten krabbelen. Na de voorstelling zijn we met het busje weer terug gegaan naar de camping. Terug in de camper heeft Hilleke eten gemaakt. Ondertussen bleef Ciska maar klagen over jeuk, ook aan haar handen. Bij betere inspectie bleken haar handen en voeten inderdaad rood en een beetje gezwollen en ze voelden wat warm aan. Ze wilde ook niet eten. Het winkeltje bij de camping bleek niets te hebben tegen jeuk, daarom zijn we na het eten met de camper even een stukje verderop naar de supermarkt gereden waar ze wel iets hadden. Terug op de camping heeft Hilleke Ciska ingesmeerd, het spul was roze en nadat het was opgedroogd bleef er een witte laag op Ciska achter. Ze zag er uit als een vreemd wezen. Daarna hebben we haar in bed gelegd, hopelijk is het morgen over. Het is onduidelijk waar het vandaan komt, misschien een allergische reactie op het chloor van het zwembad, alhoewel ze wel vaker in een zwembad komt. Arjan heeft vervolgens de floppy geïnspecteerd, die gaf vanmorgen problemen bij het uploaden van de files. Er was iets goed mis mee, de laptop kon er uiteindelijk ook niets meer mee. Omdat we maar één floppy bij ons hebben moesten we hem toch repareren. Arjan heeft vervolgens met een stuk leukoplast het HD gat van de floppy afgeplakt en geprobeerd hem op 720 Kb te formatteren. Dat lukte gelukkig wel. Leukoplast is overigens voor meerdere dingen te gebruiken, het heeft zijn diensten al ruimschoots bewezen deze vakantie. Overigens niet waar het eigenlijk voor bedoeld is, maar je kan het bv. ook gebruiken om een niet goed sluitende hor af te plakken. Ook hangt er boven ons bed een koolmonoxyde detector waarvan het groene ledje in het donker wel heel veel licht geeft. Een stuk leukoplast er over en het licht is al veel minder. We hebben ook geen maatbeker in de camper, dus nadat Hilleke een maatbeker van de buren had geleend heeft ze een leeg colaflesje doorgesneden en er leukoplast op geplakt om de maat van een halve en één cup aan te geven. En nu dus weer voor het afplakken van het HD gat van een floppy.

Monument Valley

Op weg naar de Grand Canyon

Vervolgens zijn we vertrokken richting Kayente, en vandaar zijn we richting Navajo National Monument gereden. Hier zijn ook weer klif nederzettingen net zoals in Mesa Verde. Alleen waren ze om budgettaire redenen gesloten. We hebben alleen een korte trail van een 1 mijl gedaan en die geeft aan het einde uitzicht op de Betatakin nederzetting. Na een uurtje zijn we weer door gereden. We zijn gestopt in Tuba City en hebben daar op een RV park gestaan. We hebben eerst gedoucht om al het Monument Valley zand van ons af te spoelen, onze haren stonden stijf van het zand. Vervolgens zijn we in het restaurant wat gaan eten.
De volgende dag zijn we na het ontbijt in de Trading Post bij het RV park gaan kijken. Daar wordt allerlei Navajo kunst verkocht. We hebben er niets gekocht en zijn vervolgens richting de Grand Canyon gereden. Maar eerst nog even gestopt bij de Dinosaur Tracks, even buiten Tuba City. Bij aankomst werden direct begroet door een jongen die ons wel wilde rondleiden. Dat hebben we niet gedaan, we kijken zelf wel rond. Inderdaad zijn er op diverse plaatsen de versteende voetstappen van dinosauriërs te vinden. Het was op zich wel aardig om even te zien. Via Hwy 89 en 64 zijn we daarna naar Grand Canyon NP gereden.

De laatste etappe: Williams - Las Vegas

Dinsdag 15 oktober, onze laatste reisdag met de camper. Na het ontbijt zijn we naar Williams gereden. Bij een café met een PC hebben we de email opgehaald en onze reis website weer ge-upload. Tezamen met koffie en een mandje tortilla chips kostte het ons $4,=. Weinig geld als je bedenkt dat we zo'n drie kwartier gebben ge-internet. Tegen een uur of twaalf zijn we dan eindelijk vertrokken voor de laatste etappe naar Las Vegas. Via Interstate 40 naar het westen richting Kingman. Onderweg zagen we nog een vrachtauto die vanuit de tegenovergestelde richting van de weg was gereden en in de middenberm lag, die hier gelukkig erg breed is. Vrachtauto's rijden hier soms erg snel, als wij ons aan de maximum snelheid houden, 75 mph op de Interstate (120 kmph), komen ze ons nog voorbijgesneld. En de vrachtauto's zijn hier een stuk groter dan in Nederland, soms zelfs met twee opleggers. Bij Kingman zijn we via Hwy 93 naar het noorden gereden richting de Hoover Dam en Las Vegas. Dit is weer zo'n lange rechte weg en omdat de wegen hier in Amerika erg rustig zijn is het relaxed rijden met de cruise control op 70 mph. Zo af en toe eens een flauw bochtje en dan weer soms 10, 20 mijl kaarsrechte weg. Zo'n 5 mijl voor de Hoover Dam was er een politiecontrole, alle auto's worden gecontroleerd op zaken welke op een mogelijke terroristische aanslag kunnen wijzen. De Hoover Dam is erg vitaal voor de stroom en watervoorziening voor een groot deel van het zuidwesten van de VS. Na een snelle controle konden we weer vertrekken. Tegen half vier waren we bij de Hoover Dam. Een gigantisch grote dam in de Colorado rivier. We hebben een korte toer door de dam gedaan. Als eerste gingen we naar de generator ruimte. Met een lift gingen we zo'n 150 meter naar beneden. We waren aan de Nevada kant van de dam, aan de Arizona kant is zo'n zelfde complex. Er staan 8 generatoren opgesteld. Al naar gelang de waterbehoefte stroomafwaarts worden er meer of minder generatoren ingeschakeld. Vanaf de generator ruimte gingen we naar het observatiedek. Hiervandaan heb je een mooi uitzicht op de dam en kijk je diep naar beneden en kun je de generator ruimten zien. Al met al is het een indrukwekkend geheel. Vervolgens zijn we naar de waterinlaattorens gelopen. Dit zijn grote, ongeveer 100 meter hoge torens, welke het water uit Lake Mead inlaten en vandaar wordt het via grote pijpen naar de turbines geleidt welke de generatoren aandrijven. Daarna zijn we nog naar de oude expositieruimte gelopen waar een grote maquette is opgesteld van een groot deel van Zuidwest Amerika waarin wordt aangegeven welke dammen er allemaal zijn in het stroomgebied van de Colorado rivier en hoe de water en elektriciteits distributie in dit deel van het land in elkaar zit. Het was inmiddels al weer vijf uur geworden en alles ging sluiten. We zijn terug gegaan naar de camper voor de laatste 30 mijl naar Las Vegas. Toen we eenmaal over de bergen waren zagen we de stad al liggen in het dal. Rond een uur of zes waren we bij het Circus Circus hotel. Het koste even moeite om het bijbehorende RV park te vinden. Dat heet namelijk Circus Land. Hilleke had vanmorgen al gereserveerd en al vlot stonden we op onze laatste camping van deze vakantie. Een er niet echt vriendelijk uitziende camping overigens. Na het eten hebben we alvast de spullen gepakt zodat we die morgen naar het hotel kunnen brengen voordat we de camper gaan inleveren. Ook hebben we Ciska's kinderzitje ingepakt in de doos om die morgen op het postkantoor af te geven zodat die terug kan naar Ge en Hilleguus in San José. Morgen moeten we vroeg op want we moeten ook de camper van binnen nog schoonmaken.

Viva Las Vegas

De volgende ochtend vroeg opgestaan, rond een uur of zeven. Op het terrein achter het RV park waren ze aan het bouwen en dat maakte behoorlijk lawaai. Als ontbijt hebben we de laatste restjes opgemaakt. Een aantal andere dingen heeft Hilleke bij de buren gebracht die het meeste wel wilden hebben. Vervolgens hebben we de camper van binnen schoongemaakt. Rond kwart voor tien zijn we vertrokken. Eerst naar het hotel om daar vast onze grote bagage af te geven zodat we dat niet helemaal mee terug hoeven te slepen vanaf het kantoor van Cruise America, we hebben alleen de camera's en de laptop wel meegenomen. Vervolgens naar het postkantoor om de grote doos met het kinderzitje te versturen. We hadden er ook nog wat andere spullen ingepakt zoals de geleende fietspomp en wat theedoeken van Hilleguus. Het kostte slechts ruim $11,= om die grote doos te versturen. Vanaf het postkantoor zijn we naar het kantoor van Cruise America gereden, dat was verder weg dan we dachten, we waren er even na 11 uur. Onderweg hadden we nog getankt om de tank inhoud op het zelfde niveau te brengen als toen we de camper kregen. Het inleveren zelf ging vrij vlot. We kregen nog 1 dag terugbetaald voor alle vertraging die we hebben gehad ivm alle reparaties onderweg. Met een taxi zijn we vervolgens terug gegaan naar het hotel, dat koste een klein vermogen: $35,= incl. fooi. De taxi zette ons af bij de voorkant van het hotel, voordat we toen bij de lobby waren moesten we eerst helemaal door het casino lopen. Het is werkelijk gigantisch groot. Er staan honderden, wellicht zelfs meer dan duizend slotmachines en andere gokkasten. Een hoop flitsende lampjes en rinkelende bellen (soms ook gerinkel van gewonnen geld). Eenmaal ingecheckt in het hotel kregen we kamer 16812 op de 16e verdieping met uitzicht over de Strip. Vervolgens onze bagage naar boven laten komen. Even later zijn we vertrokken voor onze eerste ontdekkingstocht door Las Vegas. We zijn de hele Strip uitgelopen tot aan hotel Excalibur. Onderweg diverse malen gestopt. Alle hotels hier zijn ware kunstwerken, niet zomaar een blok beton. Bijvoorbeeld het Venetian hotel in Venetiaanse stijl gebouwd inclusief een kopie van de toren op het San Marcos plein en de Brug der Zuchten. Uiteraard ontbreken de gondels niet. Er zijn wat grachtjes bij het hotel waar gondels doorheen varen, allemaal exact zo als in Venetië. Ook is er hotel Paris. Met uiteraard een kopie van de Eiffel toren en de Arc de Triomph (niet op ware grote overigens). Dan is er nog Caesars Palace in een romeinse bouwstijl met een kopie van het Colloseum in Rome. Hotel New York New York bestaat uit een aantal beroemde gebouwen uit New York inclusief de Brooklyn Bridge en het vrijheids beeld. Wel zijn er aan de hekken rondom een deel van het hotel allerlei t-shirts etc. gehangen ter nagedachtenis aan 11 september. Het Balagio hotel heeft een grote vijver voor het hotel met fonteinen. Om de zoveel minuten wordt hier een show gegeven op muziek en de fonteinen spuiten dan mee op de muziek. Een aantal kunnen bewegen en maken sierlijke bewegingen. Een zeer indrukwekkend schouwspel. Bij ieder voorstelling is het een grote drukte aan toeschouwers. Ook is er het Treasure Island hotel waar voor het hotel ook een grote vijver is met piratenschepen. Hier wordt ook een aantal maal per dag een voorstelling gegeven. Dat hebben we vandaag niet gehaald, dat proberen we morgen nog wel een keer. Alle voorstellingen zijn overigens gratis. In het Flamingo hotel is een grote exotische tuin met allerlei vogels, waaronder uiteraard flamingo's, en ook pinguins. Om drie uur werden deze gevoerd en daar zijn we bij blijven kijken. Het Luxor hotel heeft een grote piramide en een museum waarin de tombe van farao Toetanchamon in is nagebouwd zoals Howard Carter hem destijds heeft ontdekt. Ook dat gaan we morgen bekijken. Ons hotel, Circus Circus, had destijds een doorlopende, gratis, circusvoorstelling en de het grootste overdekte pretpark ter wereld met o.a. een achtbaan. Veel hotels hebben overigens een achtbaan ergens in of bij het hotel. Het Excalibur hotel is een middeleeuws sprookjeskasteel met Merlijn de tovenaar. In de kelder van dit hotel is een soort casino voor kinderen, alleen is Ciska voor de meeste dingen nog te klein. Wat ze wel kon was met een soort vishengel met een magneet een gekleurd muntje uit een bak water vissen. Afhankelijk van de kleur van het opgeviste muntje kreeg ze een kleine of grote dolfijn. Ciska kreeg een kleine. Vanaf dit laatste hotel gaat er een soort kabeltreintje naar het Mandalay Bay hotel. Daar hebben we wat gedronken, vervolgens terug naar het Excalibur om wat te gaan eten. Dat is hier werkelijk spotgoedkoop. Voor minder dan $25,= hebben we gegeten. Alleen volwassen betalen hier in Las Vegas voor het eten, kinderen zijn bijna altijd gratis. Voor die $25,= was er een buffet waar je onbeperkt eten kon halen en onbeperkt drinken (geen alcohol). Toen we klaar waren met eten was het buiten inmiddels donker geworden en konden we genieten van alle flitsende gekleurde neonlampen die je overal naar binnen wenken. Op de terugweg naar ons hotel zijn we naar het Balagio teruggelopen om nogmaals zo'n schitterende fontein show te zien, nu alleen met verlichting. Het blijft werkelijk een fenomenaal gezicht. Terwijl we verder terug liepen begon er bij Caesars Palace een groot vuurwerk. Daar hebben we ook nog een tijd naar staan kijken. Terwijl we daar stonden te kijken, begon het opeens zachtjes te regenen. Dit was overigens wel zo weer voorbij.
De volgende dag zijn we na het ontbijt naar het circus gegaan in ons hotel. Daar hebben we een aantal circusacts bekeken. Toen dat was afgelopen zijn we even door het kinder paradijs gelopen. Hier staan allerlei soort speelautomaten en gokautomaten voor kinderen net als op een kermis. Ze keren geen geld uit maar tickets die je bij een balie kan inwisselen voor allerlei prijzen. Daarna hebben we nog een circusact bekeken en vervolgens zijn we de stad weer ingegaan nadat we bij de 1 uur fotoservice in het hotel eerst Ciska's fotorolletje hebben afgegeven. We zijn benieuwd wat het allemaal geworden is. Eerst langs het Treasury Island hotel om te zien op welke tijdstippen de voorstellingen precies zijn en vandaar zijn we met een taxi naar het Hard Rock Café gegaan. Daar hebben we wat gegeten en heeft Arjan weer een t-shirt gekocht. Het Hard Rock Café hier in Las Vegas heeft een enorme grote gitaar voor de deur staan die je al van verre kan zien. Met de Hard Rock Café shuttlebus zijn we naar het Luxor hotel gegaan. Voor het hotel staat ook een kleine kopie van de sfinx. Een deel van de hotel kamers is in de gigantische pyramide gesitueerd. Daar hebben we de tombe en museum van Toetanchamon bekeken. Vanaf het Luxor hotel zijn we naar het Treasury Island hotel gelopen. We waren er even na half vijf en de voorstelling was al begonnen. Toen die was afgelopen (show duurt ongeveer tien minuten) besloten we om in het hotel te eten en daarna de show van zeven uur helemaal te gaan bekijken. We hebben weer een buffet genomen, wederom ongeveer $25,= totaal voor 2 personen, Ciska is weer gratis. Eten en drinken net zoveel als je wilt. We waren net op tijd klaar voor de voorstelling van zeven uur. De strijd tussen een Spaans en Engels galjoen. Er wordt over en weer 'geschoten', met veel rook en vuur effecten en door de lucht vliegende kruitvaten. Het uiteindelijke resultaat is dat het Engelse galjoen zinkt, en dat doet het ook echt! Werkelijk prachtig allemaal. Vanaf Treasury Island zijn we terug gelopen naar ons hotel, we moeten vanavond de koffers gaan pakken voor de terugreis morgen. De fotoservice was inmiddels gesloten, we moeten morgen om een uur of negen weg, hopelijk is die dan alweer open. Terug op onze kamer hebben we alle koffers ingepakt en zijn we vroeg gaan slapen. Eigenlijk hadden we deze dag nog een dagtocht naar Death Valley willen maken, maar dat is er niet meer van gekomen. Er is zoveel te zien en te doen in deze stad dat we ons hier nog wel een dag hadden kunnen vermaken.

Terug naar huis

De laatste dag van onze vakantie is aangebroken. We zijn vroeg opgestaan, even na zeven uur. Vervolgens naar beneden gebeld om iemand te laten sturen om de bagage op te halen. Rond half negen waren we beneden in de lobby. Gekeken of er al iemand bij de fotoservice was, nee nog niet. Volgens de dame bij de balie ernaast komt ze meestal ergens tussen negen en tien. Wij moeten eigenlijk om negen uur weg. Maar om negen uur was er nog niemand. Tijdje later nog niet. Dat schoot niet op. Uiteindelijk hebben we besloten om een envelop met geld achter te laten en ons adres met het verzoek de foto's en negatieven naar ons huisadres te sturen. Buiten op zoek naar de airport shuttle. Het bleek dat we daar kaartjes voor moesten hebben, die hadden we niet. Dan maar met een taxi. De man die ons hielp zei dat er ook een limousine service was naar het vliegveld en dat kost $5,= p.p.. Goedkoper dan een normale taxi. Bij de limousine aangekomen (zo'n lange auto zoals je weleens in films ziet) zei de man dat er eigenlijk 6 mensen mee moesten en dat we nog even moesten wachten. Dat is oké. Alle spullen werden achterin geladen en wij zijn ingestapt. Gigantische beenruimte, we konden makkelijk met onze benen languit gestrekt zitten. Er was ook TV een een minibar in de auto. Toen er na verloop van tijd geen extra passagiers kwamen, zijn we met ons 3-en vertrokken. Maar net voor we vertrokken is Hilleke nog snel het hotel ingelopen om te zien of er al iemand bij de fotoservice was. En gelukkig bleek er net iemand te zijn gekomen en konden we zo toch nog Ciska's foto's meenemen (het resultaat van Ciska's foto's kun je op haar eigen Ciska's Place bekijken). Soepeltjes reden we vervolgens naar het vliegveld. We werden afgezet voor de balie van United Airlines. Buiten konden we helaas niet inchecken, dat is alleen voor binnenlandse vluchten. We moesten binnen zijn. Daar stond een gigantische lange rij voor de balie te wachten. Maar het ging allemaal toch wel erg snel. Vervolgens moesten we naar de gate. Onderweg daarheen heeft Hilleke nog een boek gekocht en hebben we onze laatste dollars vergokt. Arjan had op een gegeven moment 10 dollar winst, maar dat is ook allemaal weer in een gokkast verdwenen. Het is helaas niet gelukt om onze reis terug te winnen. Bij de gate stond een enorme lange rij mensen voor de veiligheids check. Hier moesten we langer wachten, maar we hadden nog ruimschoots de tijd voor onze vlucht vertrok. Uiteindelijk waren we ook de bagagecheck heen. Toen waren we echter nog niet bij de gate. We moesten nog met een shuttle tram naar de echt gate vervoerd worden. Daar aangekomen moesten we nog een stukje lopen naar de uiteindelijke gate en we konden direct instappen. Het toestel zat helemaal vol, even na half twaalf vertrokken we. De vlucht verliep verder probleemloos, en na ruim 3 uur landden we om kwart voor vijf lokale tijd op het vliegveld van Chicago. Nadat we waren uitgestapt waren we erg snel bij de gate vanwaar het toestel naar Amsterdam vertrok, even na vijf uur al en de vlucht vertrok om zes uur. Al ruim voor tijd zat iedereen in het vliegtuig en we konden dan ook precies om zes uur vertrekken. Al direct na vertrek gaven ze door dat we om ongeveer half negen plaatselijke tijd in Amsterdam zouden zijn, bijna een uur eerder dan volgens schema. We kregen nog avondeten. Het was inmiddels al donker geworden buiten.
Zo'n drie kwartier voor de landing, boven Ierland, begon men met het uitdelen van het ontbijt. Dit werd halverwege afgebroken omdat men heftige turbulentie verwachte. Maar die kwam niet en al snel ging men door met het uitdelen van het ontbijt. Even voor half negen landden we op Schiphol. Omdat we ongeveer een uur eerder waren dan verwacht was de gate nog niet gereed en moesten we nog tot kwart voor negen wachten tot we konden uitstappen. Vervolgens langs de paspoortcontrole en onze koffers opgehaald en vervolgens langs de douane en vervolgens met de auto weer naar huis. Dat was het einde van deze fantastische vakantie van vijf weken in Texas en het zuidwesten van de USA.

Einde